Λίπανση αμυγδαλιάς

Λίπανση

Zn: Η αμυγδαλιά είναι ένα από τα είδη στα οποία η ανεπάρκεια ψευδαργύρου είναι συχνό φαινόμενο. Επηρεάζει την παραγωγή τόσο με την επίδραση που έχει στην καρπόδεση όσο και στο μέγεθος των καρπών. Η αντιμετώπιση της ανεπάρκειας γίνεται με μεγάλη επιτυχία με ψεκασμό κατά τη νεκρή περίοδο, συνήθως τέλη Ιανουαρίου με θειικό ψευδάργυρο 3%. Πρέπει, εάν έχει προηγηθεί κλάδεμα, να περάσουν 15 μέρες και να μην έχει προηγηθεί ή να ακολουθήσει ψεκασμός με λάδια. Όταν εφαρμόζονται λιπάνσεις με φωσφορούχα λιπάσματα, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος να πέσει το επίπεδο Zn γιατί υπάρχει αλληλεπίδραση.

 Υπάρχουν στοιχεία ότι τα δέντρα χρησιμοποιούν για βλάστηση και καρποφορία λιγότερο από 14gr Zn ανά στρέμμα. Τα συμπτώματα της έλλειψης Zn είναι η αδυναμία των φύλλων και των βλασταριών να εκπτυχθούν κανονικά. Τα φύλλα εμφανίζονται μικρά, στενά και με μυτερά άκρα και ενωμένα σα ροζέτα. Παράλληλα παρατηρείται χλώρωση που μοιάζει με αυτήν του σιδήρου. Βρέθηκε ότι η συσχέτιση μεταξύ των στοιχείων της φυλλοδιαγνωστικής ανάλυσης  και των συμπτωμάτων τροφοπενίας Zn, δεν είναι πολύ καλή. Στα αμύγδαλα τα συμπτώματα δεν είναι εμφανή εκτός και αν η έλλειψη είναι πολύ μεγάλη. Θα υπάρξει μικρή καρπόδεση  πριν να μπορέσει κανείς να προσδιορίσει την τροφοπενία στο δέντρο.

Υπάρχουν 3 περίοδοι όπου μπορεί να γίνει εφαρμογή Zn: 1) Το φθινόπωρο (Οκτώβρης-Νοέμβρης) χρησιμοποιώντας  12kg θειϊκό ψευδάργυρο στον τόννο νερού. Ο ψεκασμός μπορεί να προκαλέσει ζημιά στα φύλλα, 2) Τη χειμερινή περίοδο, όπου δεν υπάρχουν φύλλα, 15kg ZnS0₄ στον τόννο νερού. Συνίσταται να εφαρμόζεται 2 εβδομάδες μετά από ψεκασμό με λάδια. 3)Την άνοιξη 5kg ZnS0₄ στον τόννο νερού. ¹⁶ Στην Καλιφόρνια ψεκάζονται 19-29kg ZnS0₄/τόννο τη χειμερινή περίοδο και 6kg Zn0/τόννο ή διάφορες χηλικές μορφές διαφυλλικά (γιατί το ZnS0₄ διαφυλλικά προκαλεί εγκαύματα) στο μέσον της βλαστικής περιόδου. 

Β: Είναι γνωστό ότι η κριτική περίοδος στα δέντρα για το Β είναι η αρχή της κυκλοφορίας των χυμών, μέχρι 3-4 εβδομάδες μετά την άνθηση. Το υπάρχον Β στα δέντρα αυτήν την εποχή, καθορίζει εάν θα εκδηλωθούν ή όχι συμπτώματα ανεπάρκειας στα δέντρα και τους καρπούς. Η έλλειψη εδαφικής υγρασίας κατά την κριτική περίοδο, δυσχεραίνει την πρόσληψη του Β από τα δέντρα. Τα προβλήματα ανεπάρκειας Β εντοπίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα σε όξινα εδάφη, ελαφράς μηχανικής σύστασης, με πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε οργανική ουσία, όταν υφίσταται πολύ ισχυρή βλάστηση, είτε λόγω ισχυρούς Ν λίπανσης,  είτε ισχυρού κλαδέματος, είτε καταστροφής ανθέων από παγετούς, καθώς και όταν κατά την κριτική περίοδο επικρατούσαν συνθήκες παρατεταμένης ξηρασίας. ²

  Η έμμεση αντιμετώπιση αναφέρεται στην άρση των προαναφερθέντων αιτίων, ενώ η άμεση στην εφαρμογή βοριούχων σκευασμάτων στο έδαφος και με ψεκασμό. Η εφαρμογή στο έδαφος πρέπει να γίνεται νωρίς, στο τέλος του φθινοπώρου και σε περιπτώσεις επικλινών εδαφών να γίνεται ελαφρά ενσωμάτωση στο έδαφος. Η εφαρμογή στο έδαφος 150g/δέντρο βόρακα, τόσο σε αλκαλικό όσο και σε όξινο έδαφος, επιφέρει μικρή άνοδο του επιπέδου του στοιχείου στα φύλλα η οποία και συνεχίζεται κατά τα επόμενα δύο χρόνια. Η ποσότητα των 150g μπορεί να αυξηθεί όταν το υποκείμενο είναι σπορόφυτο αμυγδαλιάς. Η χορήγηση του Β με ψεκασμό προτιμάται το φθινόπωρο μετά τη συγκομιδή με 0,4% βόρακα  Σοβαρή επίδραση στην καρπόδεση έχει η προσθήκη βορίου στο στάδιο της ρόδινης κορυφής με 0,2% βόρακα. Τα συμπτώματα της τροφοπενίας Β είναι η απουσία σπέρματος, σπέρμα ημιανεπτυγμένο, κομμίωση και σε προχωρημένο στάδιο ξήρανση των κορυφών των δέντρων.

  Στην Καλιφόρνια, στα πλαίσια πειράματος, εφαρμόστηκε Β διαφυλλικά σε 3 περιόδους: πριν την άνθηση, το φθινόπωρο του ίδιου έτους και το επόμενο φθινόπωρο. Η ποσότητα ήταν 0,067kg/στρ και ψεκάστηκαν 11,4 λίτρα/δέντρο. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η παραγωγή αυξήθηκε σημαντικά το 2^ο έτος. 

Υπό κανονικές συνθήκες η αμυγδαλιά έχει μικρή καρπόδεση της τάξης του 22-30%. Χαμηλά επίπεδα Β βρέθηκε ότι περιορίζουν το ποσοστό της καρπόδεσης και μειώνουν την παραγωγή. Υπάρχουν ακόμα στοιχεία που συνδέουν την τροφοπενία Β με τη χαμηλή βιωσιμότητα της γύρης. Το απαραίτητο επίπεδο του Β στα φύλλα αμυγδαλιάς θεωρείται >30μg/g αν και πρόσφατα προτάθηκε η ποσότητα των 50 μg/g. Σε πείραμα διάρκειας 2 ετών όπου εφαρμόστηκε Β το φθινόπωρο αποδείχτηκε ότι η συγκέντρωση του Β αυξήθηκε σε όλους τους ιστούς, αυξήθηκε η αρχική καρπόδεση  και στα 2 έτη (130% στην ποικιλία Mono και 50% στην ποικιλία Butte με χρήση 490ppm και 245ppm, αντίστοιχα). 

Ν  Το άζωτο είναι το κλειδί με το οποίο ελέγχεται η βλάστηση και η καρποφορία των δέντρων. Είναι το πιο απαραίτητο στοιχείο για την εντατικοποίηση της αμυγδαλιάς. Έχει παρατηρηθεί ότι τα δέντρα που δεν κλαδεύονται δεν αντιδρούν αποτελεσματικά στην αζωτούχο λίπανση. Για την αποτελεσματικότητα του Ν απαιτείται εφαρμογή κλαδεμάτων και απαλλαγή του εδάφους από τα ζιζάνια. Για την ενίσχυση της καρπόδεσης, είναι σκόπιμο να καθιερωθεί μια μικρή αζωτούχος λίπανση κατά το φθινόπωρο μετά τη συγκομιδή. Αν τα δέντρα έχουν επαρκές φύλλωμα, η εφαρμογή γίνεται με ψεκασμό ουρίας 4% περί τα μέσα Οκτωβρίου (πιο αποτελεσματική όταν συνδυαστεί με το Β, όπως ανωτέρω αναφέρθηκε). Αν δεν υπάρχει επαρκές και υγιές φύλλωμα, τότε εφαρμόζεται στο έδαφος νιτρικό άζωτο σε ποσότητα 5 περίπου μονάδων κατά στρέμμα.

Η δέσμευση του Ν , η νιτροποίηση, η απονιτροποίηση και η έκπλυση είναι μερικές από τις διαδικασίες που επηρεάζουν τα αποθέματα του εδάφους σε Ν. Αυτές οι μετατροπές επηρεάζονται από την υφή και τη σύσταση του εδάφους, τις περιβαλλοντικές συνθήκες και την άρδευση.  Στην Καλιφόρνια εφαρμόζονται 11,25-28 kg/στρ

  Η μεγαλύτερη ανάγκη για Ν εμφανίζεται όταν η αμυγδαλιά μπαίνει στην παραγωγή εξαιτίας της ανάπτυξης των καρπών, της δημιουργίας φυλλώματος και της αποθήκευσης στις ρίζες και τα κλαδιά. Το  περισσότερο από το Ν που εφαρμόζεται στον οπωρώνα γίνεται μέρος του καρπού. Έτσι, με βάση την παραγωγή μπορούμε να προσδιορίσουμε το Ν που  απομακρύνθηκε από το έδαφος. Πολύ σημαντικό είναι να μην τοποθετηθεί παραπάνω λίπασμα από το απαραίτητο.  Αυτό θα οδηγήσει σε υπερβολική ανάπτυξη, θα αυξήσει το κόστος παραγωγής και θα αυξήσει την κατανάλωση νερού. Στην περιοχή της Ν. Αγχιάλου Μαγνησίας οι φυλλοδιαγνωστικές αναλύσεις έδειξαν υπερβολικές ποσότητες Ν στα φύλλα, επομένως και υπεροβολικές λιπάνσεις. Μερικές συμβουλές για τη μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητας είναι οι εξής:

·         Εφαρμογή Ν μόνο όταν υπάρχουν φύλλα και οι ρίζες είναι ενεργές

·         Εφαρμογή ομοιόμορφης άρδευσης αρκετής για τη μεταφορά του Ν στο ριζόστρωμα

·         Πολλαπλές εφαρμογές Ν καθ’ όλη την περίοδο ανάπτυξης, μια που τα νεαρά δέντρα το απορροφούν σταθερά και συνέχεια

·         Τα ώριμα δέντρα χρειάζονται το Ν την άνοιξη (κύρια για τη βλάστηση) και το καλοκαίρι (κύρια για τους καρπούς). Η μετασυλλεκτική εφαρμογή παρέχει στο δέντρο το απαιτούμενο Ν για την άνοιξη

      P  Σε ορισμένες ποικιλίες όπως η Texas και η Ferragnes, χαμηλά επίπεδα φωσφόρου προκαλούν ή εντείνουν τις καρποπτώσεις του δεύτερου κύματος. Έτσι η σημασία του Ρ για τις ποικιλίες αυτές καθίσταται σημαντική δεδομένου ότι οι καρποπτώσεις αυτές, με τη συνεργεία  και άλλων παραγόντων, συχνά προκαλούν ζημιές στην παραγωγή.

     Το πρόβλημα του Ρ είναι οξύτερο στα ασβεστούχα εδάφη, όπου δεσμεύεται από το ασβέστιο. Η χρήση οργανικής ουσίας στα ασβεστούχα εδάφη φαίνεται ότι συμβάλλει στην καλύτερη πρόσληψη του Ρ από τα δέντρα. Επίσης η τοποθέτηση των λιπασμάτων σε βάθος τουλάχιστον 25 cm, η επαναληπτική χρήση φωσφορικών λιπασμάτων από εδάφους ή τα φύλλα και, όπου υπάρχει σύστημα άρδευσης με σταγόνες, τοποθέτηση ευδιάλυτου λιπάσματος στο σύστημα άρδευσης, συμβάλλουν και αυτά στην καλύτερη πρόσληψη. Η ενσωμάτωση του Ρ πριν τη φύτευση εξασφαλίζει την επάρκεια του στοιχείου στα δέντρα για αρκετά χρόνια.

     Κ Το κάλιο έχει ιδιαίτερη σημασία για την αμυγδαλιά, γιατί αυξάνει την αντοχή των δέντρων στις χαμηλές θερμοκρασίες, καθώς και στην ξηρασία. Η λίπανση με κάλιο δεν παρουσιάζει τόσα σοβαρά προβλήματα όσα με το φώσφορο. Ωστόσο υπάρχουν εδάφη τα οποία παρουσιάζουν μεγάλη δεσμευτική ικανότητα και χρειάζονται μεγάλες ποσότητες για να υπάρξει αποτέλεσμα.Στη Ν. Αγχίαλο όλα σχεδόν τα δείγματα φύλλων περιείχαν υπερβολικές ποσότητες Κ λόγω πιθανόν των υπερλιπάνσεων ή της επάρκειας του εδάφους σε κάλιο.